Sebastian Ziółek
Józef Jan Arecki urodził się 19 marca 1884 roku w Przemyślu jako Józef Koza . Szkołę ludową oraz wydziałową szkołę męską ukończył w 1898 roku w Przemyślu. Kontynuował naukę w męskim seminarium nauczycielskim w Samborze, gdzie w 1903 roku uzyskał patent nauczycielski. W tym samym roku rozpoczął pracę w szkołach w Przemyślu, a następnie we Lwowie, gdzie uczył matematyki, fizyki i historii naturalnej. W 1908 roku ukończy w Przemyślu gimnazjum i zdał egzamin maturalny. W 1914 roku zmienił nazwisko na Arecki. Rozpoczął także studia wyższe na Uniwersytecie Lwowskim, zakończone w 1917 roku uzyskaniem tytułu doktora filozofii z zakresu filologii polskiej. Obronił rozprawę doktorską zatytułowaną „Rozbiór krytyczny kazań i homilii Hipacego Pocieja”.
Józef Arecki jako żołnierz-rezerwista wziął udział w latach 1914-1918 w I wojnie światowej. Ukończył wojnę w stopniu kaprala w austriackim 10 Pułku Piechoty. W 1918 roku wstąpił w związek małżeński ze Stefanią Hippmann. Po wojnie pracował w żeńskim seminarium nauczycielskim oraz w Krajowej Szkole Kupieckiej w Przemyślu, gdzie uczył języka polskiego, języka ruskiego oraz matematyki. Należał również do przemyskich organizacji kulturalno-oświatowych. W czasie tworzenia się państwowości polskiej oraz wojny polsko-ukraińskiej i polsko-bolszewickiej Józef Arecki kierował pionem propagandy Ochotniczej Legii Obywatelskiej we Lwowie, agitując za Polską w powiatach przemyskim, dobromilskim, sanockim i jarosławskim. Podczas najazdu bolszewickiego w 1920 roku brał udział w pracach Obywatelskiego Komitetu Obrony Państwa, za działalność w którym otrzymał „Odznakę Ofiarnych”. Zajmował się wówczas zaopatrzeniem szpitali wojskowych oraz wysłaniem żywności na Górny Śląsk.
W styczniu 1921 roku Józef Arecki przybył na Górny Śląsk i mianowany został szefem referatu polskiej propagandy plebiscytowej na powiat gliwicki. Funkcję tę pełnił od 8 lutego do 23 marca tego roku. Po plebiscycie wrócił do pracy w zawodzie nauczycielskim w Przemyślu. W dniu 1 listopada 1925 roku został powołany na posadę dyrektora Wyższej Szkoły Miasta Lublińca. Do Lublińca Areckiego zaprosił Feliks Orlicki, ówczesny burmistrz Lublińca, który w 1921 roku pełnił funkcję polskiego komisarza plebiscytowego w Gliwicach i podczas tej działalności poznał Areckiego.
Do nowej placówki Józef Arecki przybył w grudniu 1925 roku. W Lublińcu rozpoczął energiczną działalność służącą rozwojowi pierwszej w mieście polskiej szkoły średniej. Początkowo skupił się na poszerzeniu jej bazy materialnej. W styczniu 1926 roku doprowadził do powołania Gimnazjum Miejskiego imienia św. Stanisława Kostki, a następnie do przejęcia tej miejskiej placówki przez władze państwowe. W wyniku tych starań utworzono w listopadzie 1926 roku Gimnazjum Państwowe imienia Adama Mickiewicza. Kolejnym etapem działalności Areckiego było pozyskanie środków na budowę nowego, większego gmachu szkoły. Dzięki wielu zabiegom i staraniom w latach 1928-1929 wzniesiono okazały budynek, w którym mieści się obecnie Zespół Szkół nr 1. Dodatkowo udało się uzyskać fundusze na budowę bursy uczniowskiej. Dzięki tym inwestycjom lubliniecka szkoła przejęła kształcenie Polaków mieszkających po podziale Górnego Śląska w Niemczech, potocznie zwanych „Opolanami”. W Lublińcu oprócz pełnienia funkcji dyrektorskiej Józef Arecki nauczał języka polskiego i propedeutyki filozofii.
Józef Arecki zaangażowany był również w życie społeczno-kulturalne międzywojennego Lublińca. Wygłaszał liczne odczyty podczas obchodów uroczystości patriotycznych i akademii. W 1926 roku wybrany został prezesem Powiatowego Zarządu Związku Obrony Kresów Zachodnich, działał w Kole Przyjaciół Harcerstwa, którego od 1929 roku był wiceprezesem. W 1930 roku wszedł w skład zarządu Miejskiego Koła Stowarzyszenia Polski Biały Krzyż – organizacji niosącej pomoc potrzebującym i propagującej oświatę.
Swoją pracę w Lublińcu Józef Arecki zakończył w 1932 roku. Zamieszkał w Krynicy-Zdroju gdzie uczył w szkołach prywatnych. Od 1935 roku był prezesem krynickiej Akcji Katolickiej prowadzącej pracę kulturalno-oświatową. W latach 1938-1939 kierował prywatnym gimnazjum w Krynicy należącym do Spółdzielni „Szkoła Średnia”. Po rozpoczęciu wojny działał w organizacji pomagającej krynickim Żydom. Zmarł nagle na atak serca, 15 maja 1940 roku, gdy dowiedział się o aresztowaniu przez Gestapo swojego jedynego syna, szesnastoletniego Tadeusza. Trafił on do licznych więzień i obozów koncentracyjnych ale przeżył wojnę.
W 1997 roku w trakcie obchodów jubileuszu 75-lecia istnienia szkoły auli nadano imię Józefa Areckiego oraz odsłonięto pamiątkową tablicę z jego nazwiskiem.